Demiş Ki!

Demiş ki ablası Melek’e:

O olmazsa yaşayamazmışım.

Peh! Ne kadar da haklı.

Dört mevsimi de onunla tanımıştım ben;

Güldüğünde ilkbaharı,

Endişelendiğine sonbaharı,

Heyecanlandığında yazı,

Üzüldüğünde kışı yaşardım..

O sinirlendiğinde gök gürler,

Ağladığında yağmur yağar,

Korktuğunda hava kararır,

Mutluluğuna güneş açardı.

Dört mevsimi de onunla tanımıştım ben;

İnsanlar piknik yaptığında güneşli günlerde                                                                                    İçimden şemsiyelere sığınırdım.

Bütün eller eldivene kavuşmuşken,

Terimi silmek için peçete arardım.

Yazım, kışım, yağmurum, güneşim,

Her şeyimle sobelenmiştim.

Demiş ki ablası Melek’e:

O olmazsa yaşayamazmışım.

Peh! Ne kadar da haklı.

Söyleyin ona,

Sokağa her çıktığımda

Gözümü alamıyorum kaldırım taşlarından.

Beraber oturmuşluğumuz vardı nihayetinde.

Özellikle 23 Nisan sabahları tatil olurken okullar,

Benim çocuk bayramım yaşanırdı kaldırımlar üzerinde.

Bütün kar tatillerim ona adanır,

Onun yüzünden ödevlerim geç saatlere kalır,

Her sabah onun için erkenden uyanırdım.

Demiş ki ablası Melek’e

O olmazsa yaşayamazmışım.

Peh! Ne kadar da haklı.

M. SAİD ASLANLI